Quod cum dixissent, ille contra.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ac tamen hic mallet non dolere. Duo Reges: constructio interrete. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.
Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.
Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Sint modo partes vitae beatae.

Bork: Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.
Verum audiamus.: Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur;
Falli igitur possumus.: Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.
Certe non potest.: Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles.
Bork: Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
Nihil illinc huc pervenit.
Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere?
Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;
Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.
Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant;

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Quorum altera prosunt, nocent altera. Quid de Pythagora? Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.

In homine autem summa omnis animi est et in animo rationis,
ex qua virtus est, quae rationis absolutio definitur, quam
etiam atque etiam explicandam putant.

Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate
transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.